یادبود مرحوم عبدالرحیم بهروزیان سرپرست سابق پژوهشگاه فرهنگ فارسی- تاجیکی

Ёдбуди марҳум Абдурраҳими Беҳрӯзиён – сарпарасти собиқи Пажӯҳишгоҳи фарҳанги форсӣ-тоҷикӣ

بیست و پنجم خرداد مصادف است با اولین سالگرد درگذشت مرحوم عبدالرحیم بهروزیان سرپرست سابق پژوهشگاه فرهنگ فارسی- تاجیکی که ناباورانه دارفانی را وداع گفت.
مرحوم بهروزیان متولد 1344 فارغ‌التحصیل رشتۀ زبان و ادبیات فارسی  و رشتۀ زبان‌های باستانی پژوهشگر ممتازی بود که در اوج فعالیت پژوهشگاه به یاری آن شتافت و منشاء خدمات مفید و مؤثری در تدوین و تنظیم و انتشار آثار پژوهشگران ایرانی و تاجیکی شد و علی‌رغم مشکلات سال‌های اخیر همچنان چراغ پژوهشگاه فرهنگ فارسی- تاجیکی را برای دوست‌داران زبان و ادب فارسی و تاجیکی روشن نگاه داشت و به جز آثار قلمی، دستاوردهای مفیدی در تنظیم آثار علمی و ادبی دانشمندان تاجیک و نشر مجله‌های نامۀ پژوهشگاه و اندیشه از او به جا مانده است.
مرحوم بهروزیان اگرچه در پی نام نبود ولی نشان‌هایی را از خود به یادگار گذاشته است که نام او را در خاطر تاجیکان و علاقه‌مندان به این حوزه ماندگار خواهد کرد.
تلاش او برای فراهم آوردن نرم‌افزار برگردان خط فارسی به سیریلیک و برعکس، که به منظور تعاملات فرهنگی میان دو کشور همزبان، در زمانی که کمتر کسی دغدغه و دل‌مشغولی این موضوع را داشت نتیجه داد و امروزه از منابع مهم دعای خیر برای او به شمار می‌آید.
پژوهشگاه فرهنگ فارسی و تاجیکی یاد و خاطرۀ آن همکار گرانقدر را گرامی می دارد.

Бисту панҷуми хурдод мусодиф аст бо аввалин солгарди даргузашти марҳум Абдурраҳими Беҳрӯзиён – сарпарасти собиқи Пажӯҳишгоҳи фарҳанги форсӣ-тоҷикӣ, ки нобоварона дори фониро видоъ гуфт.
Марҳум Беҳрӯзиён мутаваллиди 1344 ҳ. (1965), фориғуттаҳсили риштаи забон ва адабиёти форсӣ ва риштаи забонҳои бостонӣ, пажӯҳишгари мумтозе буд, ки дар авҷи фаъолияти Пажӯҳишгоҳ ба ёрии он шитофт ва маншаи хадамоти муфиду муассире дар тадвин ва танзиму интишори осори пажӯҳишгарони эронӣ ва тоҷикӣ шуд ва алорағми мушкилоти солҳои ахир, ҳамчунон чароғи Пажӯҳишгоҳи фарҳанги форсӣ-тоҷикиро барои дӯстдорони забон ва адаби форсӣ ва тоҷикӣ равшан нигоҳ дошт ва ба ҷуз осори қаламӣ, дастовардҳои муфиде дар танзими осори илмиву адабии донишмандони тоҷик ва нашри маҷаллаҳои «Номаи Пажӯҳишгоҳ» ва «Андеша» аз ӯ ба ҷо мондааст.
Марҳум Беҳрӯзиён, агарчи дар пайи ном набуд, вале нишонаҳоеро аз худ ба ёдгор гузоштааст, ки номи ӯро дар хотири тоҷикон ва алоқамандони ин ҳавза мондагор хоҳад кард.
Талоши ӯ барои фароҳам овардани нармафзори баргардони хатти форсӣ ба сириллик ва баръакс, ки ба манзури таомулоти фарҳангӣ миёни ду кишвари ҳамзабон дар замоне, ки камтар касе дағдағаву дилмашғулии ин мавзӯъро дошт, натиҷа дод ва имрӯза аз манобеи муҳимми дуои хайр барои ӯ ба шумор меояд.
Пажӯҳишгоҳи фарҳанги форсӣ-тоҷикӣ ёду хотираи он ҳамкори гаронқадрро гиромӣ медорад.